Günlerdir takip ediyorum.yüreğim kanayarak... 70 YETİM ÇOCUK kimi anasız kaldı kimi babasız kimi de her ikisinide kaybetti.Bir anne olarak yüreğimin acısını dinderemedim.Ne günahları vardı ,bu nasıl bir vahşetti. O çocuklar o görüntüleri , bu yaşadıklarını beyinlerinden nasıl sileceklerdi.Kendimi yerlerine koyuyorum biranda küçücük bir çocuk oluyorum ve DAYANAMIYORUM.Nasıl katlanıyorlar ,nasıl bir sabırdır bu.Daha çocuktur atlattırlar diye düşünmek mi lazım ,yok ben bu söze inanmıyorum.Hadi şimdi atlattılar ya ilerde .Yüreğine saplanmayacak mı bir hançer .Çok düşünmek lazım ne yapmalı diye çok düşünmek lazım .Şuan psikologlar yanlarında ya yarın .Allah'ım inşallah dayanma gücü verir minik ellere ,minik yüreklere inşallah onca yardım çare olur o çocuklara.
Haberlerde dinledim Anneler Gününü hatırlamayacak kadar çaresizler.Gazeteciler hatırlatıyor onlarda gidiyorlar en güzel çicekleri beyaz ,sarı papatyaları topluyorlar Bazı çocuklar anlamıyorlar bile niye topladıklarını oyun sanıyorlar .Yüreğim acıdı .Keşke dedim bende bir psikolog olsaydımda yanlarında olabilsem diye.
0 yorum:
Yorum Gönder